อัตราเงินเฟ้อจะใช้เวลานานเท่าใดจึงจะบรรลุเป้าหมาย 2% ของเฟด

ในที่สุดอัตราเงินเฟ้อก็ชะลอตัวลงแต่ภารกิจนี้ยังไม่บรรลุผล แต่ข้อเท็จจริงที่ว่าเราได้รับอัตราเงินเฟ้อจำนวนหนึ่งที่ไปในทิศทางที่ถูกต้องถือเป็นการเริ่มต้นที่ดี

แม้ว่าอัตราเงินเฟ้อในช่วง 3 เดือนที่ผ่านมาจะอยู่ที่ 3.7% ต่อปี แต่เฟดก็ไม่ประทับใจ Jerome Powell และทีมงานต้องการให้มันอยู่ในระดับที่สมเหตุสมผลมากขึ้น พวกเขาบอกว่านั่นคือ 2%

หากพวกเขาจริงจังกับเป้าหมายเงินเฟ้อ 2% ประวัติศาสตร์บอกว่ามันอาจไม่ง่ายอย่างที่คิด

ในช่วง 90+ ปีที่ผ่านมา อัตราเงินเฟ้อเฉลี่ยในสหรัฐอเมริกาอยู่ที่มากกว่า 3% ต่อปีเล็กน้อย:

การเปลี่ยนเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อเป็นเพียงสิ่งที่เราไม่ได้คิด – เราไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ และเป็นสิ่งที่เราจะไม่นึกถึง นั่นคือ — เรามีเป้าหมายอัตราเงินเฟ้อที่ 2 เปอร์เซ็นต์ และเราจะใช้เครื่องมือของเราเพื่อให้อัตราเงินเฟ้อกลับมาที่ 2 เปอร์เซ็นต์ ฉันคิดว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องนั้น ฉันหมายความว่าอาจมีโครงการระยะยาวขึ้นในบางจุด แต่นั่นไม่ใช่ที่ที่เราอยู่ คณะกรรมการ เราไม่ได้พิจารณาเรื่องนั้น เราจะไม่พิจารณาสิ่งนั้นไม่ว่าในกรณีใดๆ เรากำลังจะทำ — เราจะคงเป้าหมายเงินเฟ้อไว้ที่ 2 เปอร์เซ็นต์ เราจะใช้เครื่องมือของเราเพื่อให้อัตราเงินเฟ้อกลับมาที่ 2 เปอร์เซ็นต์

ปัญหาคือมีความแปรผันกว้างรอบค่าเฉลี่ยระยะยาวนั้น เฟดอาจมีเป้าหมายในใจ แต่อัตราเงินเฟ้อเองเป็นเป้าหมายที่เคลื่อนไหว

นี่คือวิธีการทำงานของค่าเฉลี่ย แต่น่าสนใจที่จะสังเกตว่าตั้งแต่ปี 1930 เป็นต้นมา อัตราเงินเฟ้อประจำปีอยู่ระหว่าง 1% ถึง 3% เพียง 39% ของเวลาทั้งหมด

ในขณะที่ธนาคารกลางสหรัฐที่นำโดย Paul Volker ได้กำจัดอัตราเงินเฟ้อสองหลักในช่วงปลายทศวรรษที่ 70 และต้นทศวรรษที่ 80 นั้น ใช้เวลานานกว่าอัตราเงินเฟ้อจะเข้าสู่เป้าหมายปัจจุบันของเฟด:

สงครามโลกครั้งที่สองมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อย่างเห็นได้ชัด

ทศวรรษเริ่มต้นด้วยอัตราเงินเฟ้อโดยทั่วไปที่ 0% มันพุ่งขึ้นสู่ระดับเลขสองหลักอย่างรวดเร็ว โดยพุ่งขึ้นถึง 13% ภายในปี 1942

การเปลี่ยนแปลงของราคาช้าลงอย่างมากจากจุดนั้น แต่ต้องใช้เวลา 19 เดือนกว่าที่อัตรารายปีจะลดลงต่ำกว่า 3% เกือบสองปีเต็มก่อนที่อัตราเงินเฟ้อจะลดลงต่ำกว่า 2% ต่อปี

ไม่มีใครมองย้อนกลับไปว่านี่คือช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดทางเศรษฐกิจ ส่วนใหญ่เป็นเพราะว่าผู้คนมีความสุขมากที่สงครามสิ้นสุดลง แต่อัตราเงินเฟ้อจากกรอบเวลานั้นไม่ได้ทิ้งรอยแผลเป็นที่ยาวนาน

เป็นช่วงเฟื่องฟูของเศรษฐกิจสหรัฐฯ ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1940 ถึงทศวรรษที่ 1950 แม้ว่าจะมีภาวะถดถอยเล็กน้อยระหว่างทางก็ตาม

อย่างไรก็ตาม เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลที่ต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่งกว่าอัตราเงินเฟ้อจะลดลง เศรษฐกิจของสหรัฐฯ มีขนาดใหญ่และมีพลวัตมากจนยากที่จะเปลี่ยนทิศทางได้แม้แต่น้อย

เฟดพูดดูจริงจังเกี่ยวกับการบรรลุเป้าหมาย 2% แต่ไม่น่าจะเกิดขึ้นในชั่วข้ามคืน พวกเขาอาจต้องอดทนมากขึ้นหรือเสี่ยงที่จะส่งเราเข้าสู่ภาวะเงินฝืดหากพวกเขาพยายามอย่างหนักเกินไปกับการปรับขึ้นอัตราดอกเบี้ย

(ที่มา : สำนักข่าว A wealth of commonsense)